17 juli 2012 was het dan zover, de kennismaking met mijn multidisciplinaire training (een hele mond vol). Mijn ouders waren zo lief om te rijden, zetten mij af en namen jongste mee om naar Bos en Dier te gaan.
Eerst had ik een gesprek naar aanleiding van alle papieren die ik thuis al had moeten invullen. Dit om te kijken waar het overal schort en sinds wanneer en hoe het gekomen was. Dus af en toe kraakten mijn hersenen ervan.
Want de tijd gaat snel en dan moet je soms even diep spitten om alles weer boven water te halen. Welk jaartal was het ook alweer??
Maar het ging goed.
Omdat de tijd eigenlijk te kort was en de fysiotherapeute me niet wilde pushen, zijn de fietstest en andere lichamelijke testjes uitgesteld tot een later tijdstip.
Daarna een gesprek met de psychologe en we maakten een planning tot half september, zodat ik eerst vervoer kan gaan regelen.
Straks wordt het 2x per week trainen en 1x per week een gesprek met de psychologe. Ik ben nog altijd heel erg benieuwd, want er is natuurlijk nog niks daadwerkelijk gebeurd, maar het begin is er!
Nu maar hopen dat het me uiteindelijk iets op gaat leveren, wordt vervolgd….
Ik belde mijn vader, hij pikte me op en we aten nog bij de Mac, gezellig!
En voor wie zich afvraagt waarom ik zoveel ruimte tussen de regels houd:
dit is handiger voor veel mensen met fibromyalgie.
Die hebben vaak moeite met lange zinnen en lange lappen tekst achter elkaar.
Gelukkig heb ik hier (nog) geen last van.