Tag: oorlog

#100happydays dag 60

Published on by KarinLeave a comment
Vlinderstruik

2020-05-04

Het voelt vandaag een beetje raar om dit als happy day te beschouwen.
Het is de dag om te gedenken, daarom komt de challenge op Facebook om 7 dagen lang iets van mijn leven in zwart/wit te delen mooi uit.
Een foto in zwart/wit straalt toch enigszins respect uit. En natuurlijk ben ik vanavond 2 minuten stil. Ook dit jaar weer deel ik het verhaal dat mijn beppe ooit schreef over een razzia.

De eerste vlinderstruik laat zijn knoppen zien die met de dag groter worden. Nog even geduld en we kunnen er weer van genieten.

Razzia

Published on by KarinLeave a comment

Om nooit te vergeten heb ik het verhaal dat mijn beppe ooit schreef hier neergezet.

Omdat mijn beppe het in het fries had geschreven heb ik een poging gedaan het te vertalen naar Nederlands, zodat het toegankelijk is voor een groter publiek.

Razzia

 Het was op een zaterdagmiddag
Het eten was half op
Toen ik tegen mijn man zei
Kijk er komen mensen aan
O! Wat zullen we nu hebben
Ze komen op ons af

Wat is er aan de hand
Wat is er aan de hand

 Mogen wij hier wel even blijven
Zo vroeg men toen aan ons
Het is daar in de Tynje
Voor ons nu niet meer veilig
De groene mannen zoeken overal
En schieten en schreeuwen, ze zijn dol

Wij zijn o zo bang
Wij zijn o zo bang

 Met angst en nood in het hart
Zo zaten wij toen bij elkaar
We wilden wel graag weten
Wat gebeurde daar in de Tynje
Toen ineens, knalde er een schot
Wie trof dit vreselijke lot

Wie was er nu kapot
Wie was er nu kapot

 Na een hele poos wachten
Toen bood ik hen aan
Om eens in de Tynje te kijken gaan
En wie daar nu gestorven was
De mantel over de oude kleren
Op schaatsen zou ik maar gaan

Dan kon ik mooi binnendoor
Dan kon ik mooi binnendoor

 Met angst in het hart
Zo schaatste ik op Tynje aan
Het was er allemaal even stil
Ik wilde het zo niet hebben
Maar toen ik onder de brug door ging
Toen hoorde ik toch zo’n ratelding
En keek nog eens achterom

En draaide me gelijk weer om
En draaide me gelijk weer om 

 Er ging een overvalwagen langs
Ik deed of was het heel gewoon
De ene legde zijn geweer toen
In de aanslag op mij aan
Maar ik leek schijnbaar niet zo kwaad
Een vrouw mens met een teer lichaam

Ze lieten me toen gaan
Ze lieten me toen gaan

 Maar na nog een eindje schaatsen
Lag daar een man voorover|
Ik keek maar wat van zijden
En was er overstuur van
Ik schaatste met vaart naar het eind
Maar ik was toen helemaal verslagen
Van wat ik gezien had in de sneeuw

Ik wist niet wie het was
Ik wist niet wie het was

 De razzia van 29 december 1944, waarbij Eeltje Pieter de Vries het leven liet, was voor mevrouw Gepke Berga-Akkerman een behoefte, met dit gedicht haar emoties en gevoelens af te reageren.
Zij woonde in die tijd als boerin op een boerderij tussen de Tynje en Terwispel aan de vaart het Moerdjip.

 Door het volgen van een wintercursus van de Stichting Volwasseneneducatie Noord-West en Mid Friesland is dit onderwerp aan de orde gekomen en weer boven water.

 

Grou, 30 maart 1993

Opdat wij niet zullen vergeten

Published on by KarinLeave a comment

 

4 mei 2017

Opdat wij niet zullen vergeten…
 
De afgelopen jaren bezocht ik enkele kampen in voormalig Oost-Duitsland, die diepe indruk op mij maakten.
Heel confronterend vond ik de crematoria die nog intact waren en waar je de dood bijna verstikkend om je heen voelde hangen.
Hierdoor leek het bordje met de tekst “Stilte alstublieft, uit respect voor de doden” totaal overbodig, want het ging vanzelf…
 
Na urenlang door het kamp gezworven te hebben en vele indrukken verder zat ik op een bankje wat te drinken toen er een klein meisje voorbij liep en mijn ogen naar haar kleine schoentjes getrokken werden.
Ondanks de bijna 30 °C liep er een rilling over mijn lijf en probeerde ik hard weer in het nu te komen met mijn gedachten om alles niet te dichtbij te laten komen.
Zó verschrikkelijk veel onmenselijk leed, zó immens veel verdriet om hen die moesten lijden en het leven lieten op de meest afschuwelijke manieren.
Verdriet wat nog generaties verder voelbaar is.
Schoenen Buchenwald
 
 
De hoogste tijd om in mijn eigen woonplaats bij de dodenherdenking aanwezig te zijn om de gevallenen van hier in stilte te herdenken.
Mooi om naast een voor mij vreemde dame in de optocht naar het kerkhof te lopen, onze blikken kruisten elkaar even, we liepen niet alleen, maar voelden ons verbonden in het respect naar hen die hun leven lieten voor onze vrijheid.
Bijzonder om in de kerk met zoveel mensen de 2 minuten stilte te beleven, nadat de kerkklokken stil werden.
Te mogen luisteren naar de schoolkinderen van groep 8 die  hun geschreven gedichten voordroegen.
 
Moritz Tof vertelde hoe hij in de oorlog als klein jongetje van anderhalf jaar moest onderduiken, gescheiden van zijn ouders,die hij pas na de oorlog als vreemde mensen terug zou zien en zij “ineens” zijn ouders werden.
Waardoor hij zijn heit en mem en broer en zusje moest achterlaten, die hij als zijn familie beschouwde in plaats van deze “vreemde” mensen.
 
De prachtige nummers Imagine van John Lennon en In nije dei van de Kast werden gezongen en als afsluiter zongen we met zijn allen het Frysk Folksliet.
Waarom ik eerst 50 moest worden om hier pas bij aanwezig te zijn, werkelijk geen idee, maar ik was erbij!
Langzaam liep de kerk leeg en zag ik nog net de zon prachtig ondergaan, om morgen op een Nije dei in vrijheid weer op te mogen komen.
 
Opdat wij nooit zullen vergeten!