Categorie: Blogs 2016

Toeval bestaat niet

Published on by KarinLeave a comment

2016-07-09
Facebook meldt ’s morgens dat het op deze dag 11 jaar geleden is dat ik voor ik het eerst naar Sensation Black ging. En laat andere foto’s van dezelfde dag 5 jaar geleden zien, omdat ik toen al in de kreukels lag en er niet heen kón…en vriendin en ik maar foto’s maakten op haar motor om toch iets leuks te doen.

Dit alles in een zéér emotionele week waarin ik vernam dat mijn stapvriendin van jaren terug, overleden is, 48 jaar oud…
We hadden al 15 jaar geen contact meer, maar het verdriet is er niet minder om. Alleen al dit feit leverde een trip down memory lane op de hele week.
 
Alsof het nog niet genoeg was, kwam vandaag de herinnering aan Sensation Black met mijn andere vriendin voorbij…
Toeval bestaat niet, zeg ik altijd, maar nú geloof ik het echt!
Want juist op deze dag komt “die ene in het zwart” van mijn eerste Sensation Black, die ik destijds, 9 juli 2005, niet kon vinden, 11 jaar later exact weer op zaterdag 9 juli, een bakje koffie bij me halen!
Ik krijg er kippenvel van… 
 
The ride ain’t over yet!
 
Eindelijk was het dan zover, 9 juli 2005.
De hele dag waren we in voorbereiding, vriendin en ik, met kleding uitzoeken, op zoek naar glitterspray, nagels zwart lakken enz.
Uiteraard was de dresscode black, voor ons dus niet zo moeilijk omdat er praktisch geen andere kleur in onze kasten hing destijds.
Het duurde lang voor het avond werd en we eindelijk konden vertrekken, na heel vaak checken en rechecken of we nu écht alles bij ons hadden??
Hoezo zenuwachtig, we vonden het reuze spannend!
 
Eenmaal in de trein zagen we 3 mensen in het zwart gekleed, maar hoe verder de reis ging, hoe meer de trein gevuld werd met in het zwart geklede feestgangers. In Steenwijk moesten we overstappen in een bus die al behoorlijk zwart gekleurd was. In Zwolle konden we verder met de trein en was het hele treinstel zowat zwart, de stemming zat er al goed in!
Eindelijk waren we dan in Duivendrecht en gingen de deuren open, van alle kanten stroomden zwarte slierten mensen richting de Arena!
We keken onze ogen uit!
 
Na lang wachten in de rij, de tassencontrole en het fouilleren waren we eindelijk binnen! Mijn mobiel ging en degene die belde wilde afspreken, we sms-ten de hele nacht heen en weer, zó moeilijk kon het toch niet zijn om elkaar te vinden?
“Ik ben die ene in het zwart!” Haha, maar tussen 40.000 mensen bleek dit een speld in een hooiberg en het lukte niet om elkaar te ontmoeten.
Verder werd het een top avond en nacht, om echt nóóit te vergeten!
 
Uit mijn blog van destijds: 
Yves de Ruyter opende en kwam niet goed op gang, maar het was een heel spektakel met keiharde vuurwerkknallen!
Pas toen het goed donker werd, werd het echt feest en de Arena voller en voller.
De muziek werd beter, dus heerlijk ff dansen, maar toch mijn wrakke knie een beetje sparen voor de beste dj’s.
We zaten een poos op de tribune, vanwaar we een geweldig overzicht over de massa hadden, wát een mensen! En bijna allemaal in het zwart.Vuurwerk, vuurkanonnen, een waterval van zwarte stukjes papier, een lasershow, het was echt te gek! Pas tegen de ochtend ging ik echt lekker dansen, heel veel kakten toen al in, het werd langzaam licht.
Het ging veel te snel voorbij.
 
ZONDAG:
Uiteindelijk gingen we iets eerder weg om de hele grote stroom  voor te zijn.
Helaas moesten we tot na achten wachten tot onze trein ging, dus aten we maar een broodje op het station.
De NS was zo vriendelijk geweest om te vergeten een extra treinstel aan te haken, dus we stonden op elkaar gepropt in de hitte, zo’n 20 minuten lang, een wonder dat er niemand van zijn stokje ging. Zo kwamen we  tegen elven thuis, we aten wat en rolden mijn bed in, tot ongeveer kwart over 3.
Total loss, maar het was het waard! Wát een belevenis! Geweldig! Dus volgend jaar weer!
 

Moeder- en vaderdag

Published on by KarinLeave a comment

2016-06-19

Moeder- en vaderdag

 
Hoe ouder je als ouder wordt, hoe meer gedoe het oplevert om zulke dagen te regelen, om iedereen bij elkaar te krijgen.
Want kinderen worden zelf ouders en zo zijn er steeds meer vaders en moeders, die dit soort dagen “horen te vieren” en bovendien ook nog bij hun eigen moeder of vader langs moeten. En dan ook nog gescheiden kinderen, met exen en eventuele nieuwe partners, maken de zaak helemaal complex!
 
Vorig jaar bedacht ik, om dit soort gedoe te vermijden, dat het misschien slim zou zijn dit op een andere dag dan moederdag zelf te vieren.
Je hoort tenslotte altijd om je moeder of vader te denken en niet volgens de commercie persé op die ene dag.
Net zoals dat voor dierendag geldt, wat mij betreft.
Iedereen vond het een strak plan, dus dat was snel geregeld!
Later bedacht mijn moeder dat ze het leuk zou vinden om weer eens met het gezin van vroeger uit eten te gaan, zonder eventuele aanhang en kinderen.
Dit beviel zó goed en was zó gezellig dat we dit voor vaderdag ergens in september herhaalden.
Uit de vele reacties op Facebook bleek pas hóe bijzonder dit eigenlijk was.
Want hoeveel kinderen van mijn leeftijd moeten al één of soms zelfs beide ouders missen!
 
Dit jaar viel de verjaardag van mijn in 2006 overleden beppe op een zaterdag en het kriebelde weer, ik wilde iets doen, net als vroeger.
Met beppe gingen we vroeger bowlen en daarna uit eten. Toen dat niet meer beviel, bedacht ze dat het leuk zou zijn om met de rondvaartboot te gaan met familie en vriendinnen, dit deden we jarenlang, waar ik prachtige herinneringen aan bewaar!
De achterkleinkinderen keken er al weken van te voren naar uit!
Nog weer later gingen we naar de Koppenjan waar de klein- en achterkleinkinderen mochten pottenbakken, waarna we met z’n allen pannenkoeken gingen eten.
Al toen beppe nog leefde werd er bedacht dat we dit soort dingen in ere moesten houden als ze er op een dag niet meer zou zijn, maar het is er nooit van gekomen.
Juist dit jaar wilde ik iets doen, en zo voegden wij als gezin nog een extra dag toe, naast moeder- en vaderdag.
De dag van beppe haar verjaardag trokken we met z’n vieren de natuur in en gingen daarna uit eten.
Moederdag deden we dus op vaderdag (toevallig) en voor vaderdag prikken we ergens na de zomer weer een datum, zodat het een beetje verdeeld over het jaar is.
Dankbaar dat ons gezin nog bestaat, vierden we dus moederdag op vaderdag!
 
Het werd een wandeling om de Zwettepoel, daarna een bakje koffie aan het water, heerlijk genieten! Om daarna nog gezellig met z’n vieren uit eten te gaan. En heel bijzonder, ik kreeg iets van mijn heit voor vaderdag!
Een prachtige zelfgemaakte houten speld in de vorm van een vlinder voor mijn gehaakte omslagdoek.
Een dag om te koesteren! Een dag met een gouden randje!
 

Huwelijk op vrijdagmiddag

Published on by KarinLeave a comment

2016-06-10

Vrijdagmiddag, de werkweek zit erop. Na een bezoekje aan zuslief wordt het tijd voor de boodschappen voor het weekend.
Mijn trouwe, zwarte weduwe met grote mand voorop, brengt me er nog altijd trouw heen, ondanks zijn vele roestplekken en steeds gammeler staat.
De jaren maken dat we er allebei wat minder mooi op worden, maar we houden nog altijd erg veel van elkaar!
We kunnen niet zonder elkaar, mijn fiets en ik. Ik noem hem altijd mijn auto, omdat ik er praktisch alles mee vervoer.
 
Als we langs het gemeentehuis komen staat er een pas getrouwd stel midden voor het gemeentehuis op een stenen cirkel te poseren.
De fotografe geeft instructies, maar het lijkt vanzelf te gaan.
De prachtige witte jurk met wijde rok van vele lagen voile wordt mooi om de stenen heen gedrapeerd en het stel staat met het gezicht naar elkaar toe, de handen op elkaars heupen, elkaar diep in de ogen kijkend.
Het plaatje raakt me, ooit was dit mijn droom… 
 
Het trekt me even terug in de tijd…
Tijdens mijn puberjaren liep ik met jeugdvriendin elke keer als we in de stad waren, langs de bruidswinkel en móesten we de jurken zien!
Zwijmelend vergaapten we ons  tijden aan de prachtige jurken, we droomden over ons huwelijk, later als we groot zouden zijn.
15 à 16 jaar oud zullen we zijn geweest, maar we wisten het allebei zeker, wij zouden trouwen in een echte Sissi jurk!
Hoe anders liep alles, ik trouwde wegens geldgebrek in een mantelpakje, ook mooi, maar nog altijd zou ik best eens zo’n echte Sissi jurk willen passen, gewoon voor de fun, alleen al om te weten hoe het voelt als je zo’n jurk aan hebt. Of je je dan ook echt een beetje Sissi zou kunnen voelen!
Vriendin trouwde wel in zo’n mooie jurk, maar wat een gedoe zo’n jurk, een hoepel erin om de rok wijd te houden, het viel niet mee om daar heel de dag lekker in te bewegen, wát een tegenvaller!
 
Dit huwelijk is inmiddels allang verleden tijd.
Het zegt natuurlijk allemaal helemaal niks, want eeuwige liefde lijkt bijna niet meer te bestaan, waar oude mensen lijmden waar ze konden, lijkt het tegenwoordig zo makkelijk te gaan om ermee te stoppen.
Ook ik ben alweer járen gescheiden, net als velen met mij en makkelijk is het nooit, zeker niet als er kinderen in het spel zijn.
En toch, elke keer als ik zo’n plaatje als nu van dit stel op mijn netvlies krijg blijf ik dromen dat het bestaat, échte liefde!
Dat je samen oud mag worden, op je oude dag samen op een bankje zit en mijmert over wat geweest is, de herinneringen die je samen hebt gemaakt en nog iedere dag blij met elkaar kunt zijn.
Trouwen voegt niks toe weet ik al heel erg lang, maar dromen mag altijd natuurlijk!
 
Liefdesgeluk is het mooiste dat er is, op de liefde voor je kinderen na.
Hopelijk lukt het dit stel naar elkaar te blijven kijken zoals ze hier vanmiddag deden, verdrinkend in elkaars ogen, over de kinderen heen, mochten die er ooit komen.
Een mooie uitspraak van de mevrouw die mijn zus ooit trouwde, “Blijf naar elkaar kijken, óver de kinderen heen, anders wordt je huwelijk een herberg”, dat zinnetje is me altijd bijgebleven…
Ik hoop dat deze mensen de weg naar elkaar zullen blijven vinden en bij elkaar zullen blijven voor de rest van hun leven!
 
Terug in het nu laat een auto laat me voorgaan, ik steek de weg over en fiets verder naar de supermarkt, ow ja, boodschappen doen! Het is weekend!