Omdat het aardig goed ging na de vakantie, besloot ik net te doen alsof ik geen fibromyalgie had, wel alles in een rustig tempo.
Helaas besliste mijn lijf, oftewel de fibromyalgie weer anders en moest ik denken aan
het verhaal Fibromyalgie talking, hoe waar helaas…Want weer gebeurde het, wakker worden met een lamme, stekende, brandende klomp vlees aan mijn lichaam. Alsof mijn arm niet bij me hoorde, heel akelig.
Mijn rechterarm, maar ook de linker heeft het en het straalt door in nek en schouders, om hopeloos van te worden.
Oké, weer niet geluisterd de afgelopen dagen, want signalen zijn er natuurlijk wel geweest. Maar als het toch weer redelijk goed gaat in de loop van de dag valt het meestal wel weer mee, nu dus niet! Struisvogelpolitiek?
Voor de zoveelste keer ben ik er ingetuind en zo vreselijk gek heb ik het niet gedaan. Ook schrik ik er inmiddels al niet meer echt van, meer het besef van: Oké, dat wordt weer een aantal dagen strikte rust…het is weer zover…
Voor de zoveelste keer een les, die ik maar moeilijk vind te leren, juist omdat ik al zoveel laat om dit iedere keer te voorkomen.
En het echt niet in te schatten is, want heel vaak gaat het ook wel goed.
De grootste frustratie tijdens dit soort dagen zijn de zinnetjes van de laatste bedrijfsarts en uit het keuringsrapport die dan altijd onwillekeurig weer even door mijn hoofd spoken.
“Ik zie een gezonde vrouw, je kunt gewoon werken!”
Wat zou ik vooral hem deze dagen graag via een voodoopoppetje willen laten voelen hoe “gewoon “mijn lijf voelt!
Dat hij deze klomp vlees die almaar zwaarder en pijnlijker wordt gedurende de dag, waar pijnstillers niks tegen kunnen doen, mee zou moeten zeulen en gewoon aan het werk gaan!
Hop meneer de bedrijfsarts, het stelt allemaal niks voor! Stel je niet aan! Gewoon je werk doen!
Tegelijk weet ik dat dit soort gedachten niets helpen, maar het verlicht de ergernis en frustratie.
Geduld is een schone zaak, de boel de boel laten en alleen de hoogst noodzakelijke dingen als koken doen.
Verder zoveel mogelijk afleiding zoeken, om de dagen snel voorbij te laten gaan. Dit levert dan weer gezellige bezoekjes op, want praten kan ik gelukkig wel!
De sollicitatieplicht drukt op dit soort dagen extra zwaar.
Want ja, ik wil wel werken, maar hoe? En als wat?
Met een lijf dat het zo snel af laat weten weet ik het echt niet…
Nog een extra les in loslaten dus, want ik kan nu niets anders dan stress proberen te voorkomen, zo rustig mogelijk te blijven en geduldig wachten tot het langzaam beter zal gaan. En daarna zó langzaam weer opbouwen dat ik geen terugval krijg.
Zeg nou eerlijk, welke werkgever zit op zo’n kracht te wachten?
Inmiddels.. Weken verder en langs de Bowentherapeute geweest.
Het is weer wat beter, maar ik moet er nog heel erg om denken.
Zo dacht ik de vriezer eens te ontdooien, omdat dit al hoognodig moest, helaas opnieuw klachten en weer rustig aan doen. Maar de vriezer is ontdooit, hoera!
Met dit weer is het geen straf gelukkig om rustig buiten te gaan zitten lezen en de boel rust te geven! Op naar betere tijden! En lang leve de spraakherkenningssoftware, waardoor ik in staat ben om toch af en toe een stukje te schrijven!
En beste social media vrienden, reageren doe ik dus nog even niet…
