De hele dag door horen we getik tegen de ramen, het zijn de staartmezen! Ze fladderen op en neer langs de ramen alsof ze naar binnen willen. Het is maar goed dat wij binnenkatten hebben, want de mezen dagen ze behoorlijk uit! Alsof ze het erom doen, haha kat, je kunt me toch niet pakken! Wat geniet ik elke dag weer van deze prachtige vogeltjes!
Toen ik jaren terug in een slecht stuk leven zat, zocht ik naar lichtpuntjes en stuitte op #100happydays.
Ik meldde me niet officieel aan, maar zocht wel elke dag, 100 dagen lang, naar een fotomoment waar ik blij van werd en deelde dit op Facebook.
Wat ik eerst niet wilde geloven, gebeurde toch, mijn gedachten dwaalden elke dag af op zoek naar een mooi moment.
Af en toe bleek dit echt wel lastig, maar het lukte, ook al was het soms een dag later. Dan haalde ik het in omdat het mocht van mezelf.
Een beetje valsspelen omdat ik me toch niet had opgegeven.
Na de 100 dagen voelde ik me echt happier en had weer geleerd om naar details te kijken en blij te zijn met kleine dingen.
Nu ben ik happy, maar toch wil ik dit delen, want wie weet wie ik op een idee breng en wie dit misschien ook nodig heeft of gewoon een leuke uitdaging vindt.
Voor mezelf zocht ik een uitdaging om weer geregelder iets te delen en vaker te schrijven. en zo dacht ik terug aan #100happydays.
Ik wil gaan proberen om iedere dag weer iets te delen, alleen een foto of met een verhaal erbij zoals nu, opnieuw geef ik me niet officieel op, want mocht het door omstandigheden niet lukken, helaas pindakaas.
Staartmees
#100happydays dag 1
Vanmiddag stapte ik na mijn werk de deur uit, het voelde nog steeds fris, net als vanmorgen. Met mijn gedachten bij lekkerder weer liep ik naar het fietsenhok en haalde het slot van mijn fiets en startte de motor.
Moest ik nog langs de winkel? Nee besloot ik, lekker naar huis! Onderweg genoot ik van de weinige dieren die nu buiten staan, zoals enkele schapen.
Na 6 km fietsen was ik thuis, fietse de oprit op en zette mijn stalen ros op stal.
Nog even liep ik terug naar de brievenbus om te kijken of er nog post was.
Eenmaal binnen trok ik mijn jas uit en begroette de kattenbeesten.
Eerst maar een bakje thee gezet en de kachel hoger om op te warmen van het frisse ritje.
Terwijl ik stond te wachten tot het water kookte, werd mijn blik naar een vogeltje buiten in de boom getrokken. Die had ik lang niet gezien! Ik keek nog eens goed en ja! Er vlogen er twee weg, staartmezen! Wat een prachtige vogeltjes vind ik dit! Ze kijken zo heerlijk eigenwijs de wereld in. En in één klap wist ik wat mijn geluksmoment van deze dag was! Ze kwamen nog een paar keer terug, waardoor het lukte een foto te maken, het weekend kon beginnen en ik had mijn eerste foto!
