2014-05-12
Ik wil mijn leven terug, drie jaar later
Terug in de tijd, 18 februari 2011. Zonder het te beseffen was dit de laatste dag dat ik alles nog kon. Ik had wel last van mijn rug, maar met oefeningen was dit nog goed te doen. Ook met mijn armen moest ik voorzichtig zijn, maar toch kon ik nog heel erg veel.
Heel wrang juist op de verjaardag van mijn oudste dochter kon ik bijna niet uit bed komen. Het werd het begin van een lange lijdensweg weet ik nu.
Een weg langs behandelaars, die allemaal enorm hun best deden, maar me niet konden helpen.
Uiteindelijk na een jaar kwam dan de diagnose bij de reumatoloog, fibromyalgie.
Onbewust wist ik het al heel lang, maar ik stopte mijn kop in het zand en hoopte dat ik weer beter zou worden. Helaas gebeurde dit niet en een lange weg van balans zoeken begon. Dit lukte me niet, niet in combinatie met 25 uren werken, wat het maximaal aantal uren werd na drie maanden thuis zitten.
Mijn huishouden kwam op een erg laag pitje te staan, al mijn energie ging in mijn werk en de behandelingen zitten.
Ondanks mijn grote inzet verloor ik de strijd, ik verloor mijn baan in 2013.
Dit leverde eindelijk de rust op waar mijn lijf al ruim twee jaar naar snakte.
Maar echt verbetering zou er niet meer komen. Wel de tijd om te leren erkennen dat dit voortaan mijn leven zou zijn. Accepteren blijft een veel te groot woord.
Ik vind mezelf te jong om een oud wijf te zijn, ik wil in mijn hoofd nog steeds heel erg veel, maar mijn lijf werkt me tegen.
Nu heb ik de tijd om dingen uit te proberen, maar meestal ga ik dan keihard op mijn bek en moet ik boeten met een paar dagen niets doen, om mijn lijf weer in het gareel te krijgen.
Zodoende staat mijn huishouden nog altijd op hetzelfde lage pitje en ben ik afhankelijk van hulp bij het zware werk. Een harde dobber als je gewend bent jezelf te redden. Dus blijf ik af en toe proberen met alle gevolgen vandien.
Inmiddels weet ik dat ramenlappen, de douche schoonmaken, stofzuigen en dweilen er niet meer inzitten.
Nu ik thuis ben kan ik goed naar mijn lijf luisteren en doen wat in mijn mogelijkheden ligt. Maar dan is er nog het UWV, er komt een dag dat ik weer zal moeten gaan werken, want deze “onbegrepen, niks aan te doen ziekte”, is een niet erkende ziekte en ik werd dus 0% afgekeurd. Heel frustrerend!
Ik zou dolgraag mijn eigen geld verdienen, maar zou nog altijd niet weten hoe ik dat moet doen met zo weinig energie en zo snel heel veel pijn.
Ik herinner me de tijden goed dat ik maar patat haalde na het werk, omdat ik niet meer in staat was om te koken en gelijk na het eten in bed moest kruipen om de volgende dag weer te kunnen “overleven” op het werk.
Die tijden wil ik ik niet meer terug!
Nu probeer ik zo goed mogelijk om mijn balans te denken en te doen wat in mijn macht ligt.
Maar het is vele malen minder dan wat ik graag zou willen.
Toch blijf ik hopen op betere tijden en dat er ooit een oplossing komt voor deze rotkwaal!